تاثیر یک دوره مکمل‏ دهی عصاره دارچین بر پاسخ vegf و اندوستاتین بافت عضلات اندام عقبی بعد از یک جلسه فعالیت وامانده ساز در موش‏های صحرایی مسن

مقدمه: هدف از این مطالعه تأثیر یک دوره مکمل ‏دهی عصاره دارچین بر میزانvegf  و اندوستاتین پس از یک جلسه فعالیت وامانده ‏ساز در موش‏های صحرایی مسن بود. روش ها: 32 سر موش مسن نژاد ویستار به طور تصادفی در 4 گروه بدون فعالیت ورزشی، دارچین، ورزش وامانده­ساز، دارچین + ورزش وامانده ­ساز تقسیم شدند. موش‏ها در گروه دارچین و دارچین + ورزش، 200 mg/kg/day عصاره دارچین به مدت 14 روز از راه گاواژ دریافت کردند. در گروه ورزش وامانده ­ساز و دارچین+ ورزش وامانده ‏ساز ابتدا به موشها اجازه داده شد تا با سرعت  10m/min برای گرم کردن خود روی تردمیل راه بروند. سپس هر 2دقیقه، 2m/min به سرعت تردمیل اضافه شد تا به سرعت  28m/min رسید. سپس موشها را بیهوش نموده و عضله  solو edl بلافاصله و 4 ساعت بعد از فعالیت وامانده ساز خارج شد. میزان پروتئین vegf و اندوستاتین بافت‏ها با روش western blot اندازه گیری شد. داده ‏ها با استفاده از آزمون تی مستقل و تحلیل واریانس یک طرفه (one way anova) در سطح معناداری (0.05 ≥p) تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ ها: در گروه ورزش وامانده ساز میزان پروتئین vegf بلافاصله بعد از ورزش کاهش (0.05 ≥p) و 4 ساعت بعد تنها در تار کند انقباض افزایش یافت (0.05 ≥p). میزان اندوستاتین بلافاصله و 4 ساعت بعد از فعالیت وامانده ساز در تار کند انقباض افزایش داشت (0.05 ≥p). در گروه دارچین سطحvegf  در تار کند انقباض کاهش و سطح اندوستاتین افزایش یافت (0.05 ≥p). نسبت  vegfبه اندوستاتین در همه گروه‏ها در تار تند ‏انقباض کاهش یافت. به طورکلی مصرف دارچین آنژیوژنز را در تار کند انقباض مهار کرد درحالی که در گروه دارچین + ورزش این اتفاق رخ نداد یعنی فعالیت ورزشی بر اثرات مهاری دارچین بر آنژیوژنز غلبه کرده است.